Dyżury w szpitalach (podmiotach leczniczych wykonujących stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne) rozumiane są bardziej szczegółowo. W pozostałych podmiotach leczniczych nie ma dyżurów sensu stricto, a pracę lekarzy na dyżurach należy rozpatrywać w kategoriach godzin nadliczbowych. W takich podmiotach sposób rozliczania i wynagradzania dyżurów pod telefonem zależy od tego, czy polega on na wykonywaniu pracy, czy też na pozostawaniu w dyspozycji. Rozróżnienie to nie jest zbyt ścisłe i to, który z modelów zostanie do dyżurowania w konkretnym przypadku przyłożony, zależeć będzie od stron umowy.
Za pozostawanie w gotowości przysługuje wynagrodzenie w wysokości 50% wynagrodzenia zasadniczego. Jeśli natomiast dyżur ten polega na wykonywaniu pracy, a nie jedynie na pozostawaniu w dyspozycji płatny jest według wynagrodzenia zasadniczego. Jeśli jest pełniony w ramach godzin pracy, wynagrodzenie zasadnicze jest całym wynagrodzeniem. Jeśli jednak dyżur pełniony jest po godzinach, w porze nocnej lub w święto, to przysługuje za niego dodatek w wysokości 100% wynagrodzenia, albo dzień wolny od pracy. To zaś, czy mamy do czynienia z godzinami pracy, czy dodatkowymi, zależy od ukształtowania zasad stosunku pracy. Strony ustalają w umowie czas pracy lekarza w sposób zadaniowy lub zmianowy wynikający rozkładu i harmonogramu czasu pracy przyjętego w Hospicjum, czy godzinowy. W pierwszym przypadku dyżury mogą wejść w czas pracy. W drugim, z zasady będą wykraczać poza ten czas.
Należy pamiętać, że tygodniowy wymiar pracy lekarza, włączając w to pracę faktycznie wykonywaną podczas pełnienia dyżurów pod telefonem oraz godziny nadliczbowe, nie może przekroczyć 48 godzin. Nie wlicza się do tego limitu czasu pozostawania w gotowości do pełnienia świadczeń medycznych.
Nadto, jeśli dyżury pod telefonem są uregulowane w umowie lub w regulaminie pracy jako praca i jest ona świadczona w godzinach nadliczbowych, to nie mogą one przekraczać 150 godzin w roku kalendarzowym. Jeśli natomiast stanowią one czas pozostawania w gotowości, lub stanowią czas pracy, ale ze względu na jej zadaniowy charakter lub zmianowy rozkład nie są pracą w godzinach nadliczbowych, to mogą przekraczać 150 godzin w roku.
Lekarz musi mieć zapewniony 11 godzinny nieprzerwany odpoczynek na dobę. W tym czasie u danego pracodawcy nie wykonuje pracy i nie pozostaje w gotowości do pracy. W wymiarze tygodniowym przysługuje mu 35 godzinny nieprzerwany odpoczynek. Gdy uzasadnia to organizacja pracy, można go skrócić do 24 godzin, rozliczanych w okresie 14 dniowym. W tych gwarantowanych okresach odpoczynku lekarze i pielęgniarki nie mogą pełnić dyżurów: ani stacjonarnych, ani pod telefonem.
Pracodawców i pracowników w całej Unii Europejskiej obowiązuje norma 48 godzinnego tygodnia pracy. Orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości UE i Sądu Najwyższego konsekwentnie potwierdza, że zgodnie z obowiązującymi aktami prawnymi limit 48 godzin jest wymiarem maksymalnym pracy obejmującym wszystkie godziny nadliczbowe i wszystkie godziny dyżurów w miejscu pracy. Natomiast czas dyżurów pod telefonem wliczany jest tylko w zakresie rzeczywiście świadczonej w jago trakcie pracy (rozmów telefonicznych z pracodawcą, pacjentem lub rodziną, służbami ratowniczymi, lub innymi osobami w ramach świadczenia opieki zdrowotnej, przygotowania do wyjazdu, studiowanie historii choroby, uzupełnianie wiedzy medycznej oraz oczywiście same wyjazdy do pacjenta.)
Za czas dyżuru pracownik nie musi otrzymywać wynagrodzenia w takiej samej wysokości, jak za czas rzeczywiście przepracowany. Ustawa o działalności leczniczej w Dziale III zawiera przepisy szczególne o czasie pracy pracowników podmiotu leczniczego. Wobec lekarzy i pielęgniarek zatrudnionych przez podmioty lecznicze ustawa ta wyłącza stosowanie przepisów ogólnych z Kodeksu Pracy. Jej regulacje nie mogą jednak wyłączyć norm wynikających wprost z prawa europejskiego stosowanego wprost, a taką jest norma zakazująca zatrudniania na czas powyżej 48 godzin tygodniowo. Podstawowy, przewidziany Ustawą o działalności leczniczej maksymalny dobowy czas pracy lekarzy i pielęgniarek wynosi 7 godzin i 35 minut, a jeżeli jest to uzasadnione rodzajem pracy lub jej organizacją, można ustalić rozkład czasu pracy, w którym dobowa pracy jest wydłużona do 12 godzin. Tygodniowy wymiar czasu pracy musi pozostać nie większy niż 37 godzin i 55 minut – przeciętnie w okresie od jednego do trzech miesięcy – jeśli dobowa norma wynosi 7 godzin i 35 minut, natomiast jeśli norma dobowa jest wydłużona ponad ten limit, to norma tygodniowa liczona jest w okresach miesięcznych (a w szczególnie uzasadnionych przypadkach dłuższych, max. czteromiesięcznych. Rozkład czasu pracy może więc tak skracać i wydłużać dobowy czas pracy, żeby w wymiarze tygodniowym norma 37 godzin i 55 minut została zachowana. I tu jest jednak pewien wyjątek, mianowicie pracownice w ciąży lub pracownicy opiekujący się dzieckiem do lat 4 muszą wyrazić zgodę na wydłużenie ich wymiaru dobowego ponad 8 godzin. System lub rozkład czasu pracy oraz przyjęte okresy rozliczeniowe czasu pracy ustala się w sposób jawny dla wszystkich pracowników, najczęściej w regulaminie pracy.
