Czy placówka świadcząca leczenie uzdrowiskowe może doliczać dodatkowe (dobrowolne) opłaty? Czy istnieją zastrzeżenia Narodowego Funduszu Zdrowia w tym zakresie? Jak wprowadzić opłaty dodatkowe bez uszczerbku dla zawartego kontraktu? O tym w dzisiejszym wpisie…
Zmieniające się warunki społeczno-gospodarcze wymuszają na placówkach prowadzących leczenie uzdrowiskowe nieustanne podnoszenie standardu i zabieganie o przychylność i zainteresowanie pacjentów. Z jednej strony rynek usług zdrowotnych przeżywa wzmożoną konkurencję, z drugiej obwarowany jest precyzyjnymi przepisami, zapewniającymi pacjentom określony standard usług finansowanych z Narodowego Funduszu Zdrowia.
Ostatnio w przestrzeni publicznej powróciła kwestia dodatkowych opłat, jakie pacjenci dobrowolnie decydują się uiszczać na rzecz placówek medycznych, w związku z realizacją leczenia uzdrowiskowego sanatoryjnego lub szpitalnego. Chcąc zapewnić sobie wyższy standard pobytu, pacjenci podpisują odrębne porozumienia, zobowiązując się do dodatkowych płatności.
Przedmiotową kwestię reguluje Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 23 lipca 2013 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu lecznictwa uzdrowiskowego. W § 7 ust. 1 wskazano, że poziom finansowania przez świadczeniobiorcę kosztów wyżywienia i zakwaterowania w sanatorium uzdrowiskowym za jeden dzień pobytu w przypadku świadczeń gwarantowanych (…) określa załącznik nr 2 do rozporządzenia. Tekst rozporządzenia dostępny jest pod linkiem: https://isap.sejm.gov.pl/isap.nsf/DocDetails.xsp?id=WDU20130000931
Na podstawie powyższego sformułowania aktu wykonawczego oraz tekstu załącznika, należy jasno powiedzieć, że doliczanie dodatkowych (nawet dobrowolnych) opłat np. za pokój jednoosobowy stoi w sprzeczności z prawem i może stanowić podstawę do wyciągnięcia konsekwencji przez płatnika publicznego.
Brak natomiast przeciwskazań, aby placówka medyczna zawierała z pacjentem porozumienie, obejmujące wszelkie inne świadczenia, które nie są uregulowane przepisami powszechnie obowiązującymi. Wprowadzenie dodatkowych świadczeń odbywa się poprzez wprowadzenie odpowiednich zapisów do regulaminu jednostki oraz indywidualnych oświadczeń o wyrażeniu zgody na uiszczenie dodatkowej opłaty.
Wysokość pobieranych w ten sposób opłat jest ustalana indywidulanie przez każdego świadczeniodawcę i pozostaje poza sferą uregulowania (i kontroli) płatnika publicznego i innych podmiotów. Kluczowe pozostaje jednak odpowiednie sformułowanie zapisów regulaminu oraz treści oświadczeń przedkładanych pacjentowi do podpisu w dniu przyjęcia. Akt prawa wewnętrznego oraz umowa (nosząca znamiona adhezyjności) musi być zgodna z przepisami, czyniąc zadość ochronie konsumenta w obrocie gospodarczym, w szczególności uwzględniając ewentualnie wiek oraz stan zdrowia (z definicji) słabszej strony stosunku zobowiązaniowego.
